Een rechtvaardige straat

‘Doe dan ook rustig!’ Het was zaterdagmiddag en mijn zesjarige buurmeisje was zojuist met haar hoofd tegen een muur opgelopen. Tot dan toe had ze zich keurig vermaakt, al zes uur lang, op minder dan 10 vierkante meter. Ze kreeg een dikke bult en had heel veel pijn. Ik vond het niet eerlijk voor haar, dat ze ook nog een verwijt kreeg. Deze bult was nou net niet haar eigen schuld.

Oneerlijk

Want wat ik vooral oneerlijk vond, is dat ze zo lang binnen moest spelen in een kleine ruimte. En daarmee staat ze symbool voor veel kinderen in Nederland. Volgens Jantje Beton speelt 40% van de kinderen nog geen uur per dag buiten.[1] Een belangrijke oorzaak daarvoor is de inrichting van onze straten. In mijn straat staan 18 bomen en zijn er 50 parkeerplaatsen (echt waar) en twee speelplekken waar kinderen onder begeleiding naartoe kunnen.

Van A naar B komen en het liefst met de auto – dat is wat nu het belangrijkste lijkt te zijn. Maar is dat wel het belangrijkste?[2] We zouden op straat ook plaats kunnen maken voor andere zaken; voor veiligheid, ontmoeting, ruimte om te spelen, bomen en struiken en daarmee meer schaduw, vogels en koelte.

Het kan dus anders! En daar is een actieweek voor bedacht: de week van de rechtvaardige straat: De week van de Rechtvaardige Straat

Rust

Wat zo leuk is aan dit initiatief, is dat je dit samen met je buren doet, dat het democratie zo dichtbij mogelijk brengt (tot de vierkante meters in je eigen straat) en dat het belang van kinderen meegewogen wordt.

Mijn buurmeisje is ondertussen verhuisd, naar een autoloze wijk. Ze rent zo vanuit de keuken een groen paradijs vol speelplekken in. En haar moeder kan lekker vanuit de tuin toekijken. Wat een rust!

[1] Jantje Beton

[2] NRC Openbare ruimte is van kinderen afgenomen