Het loflied van de schepping

We kunnen leren van de Heilige Franciscus van Assisi. Hij zag alle schepselen als broers en zussen in het geloof. We zijn niet gewend zo over de natuur te spreken, maar het is niet onbijbels. Door de hele Bijbel is te vinden dat God een verbond heeft met zijn schepping, zonder tussenkomst van de mens. Een belangrijk onderdeel hiervan vinden we in de psalmen, waar we zien dat de schepping God looft.

Dit doet de schepping door er te zijn, door zijn eigen rol met verve te vervullen. Door hoe en wat ze zijn prijzen ze God, die ze gemaakt heeft. De schepping weerspiegeld de glorie van de Schepper. In de voorstelling van de psalmen vloeit de lofzang van hemel en aarde, bergen en zeeën, dieren en mensen ineen. De mens is opgenomen in het grotere geheel van de schepping.

In dat geheel neemt de mens, afgaand op de psalmen, niet de eerste plaats in. De lofzang van de natuur – de bergen, de zeeën, de dieren – gaat aan die van de mens vooraf. Het loflied van de geschapen wereld klinkt ononderbroken, dag aan dag. Als mensen hun loflied doen klinken, vallen ze dus bij in een doorgaand lied.

Misschien kan dit besef ons helpen om als mensen minder zelfgericht te zijn, om oog en oor te krijgen voor de wereld, om misschien nieuwe broers en zussen te vinden in de natuur om ons heen. Om te realiseren dat de natuur er niet is voor ons, maar voor God.

Hoe mooi is het om zorg te dragen voor de schepping, de biodiversiteit, de vruchtbaarheid en leefbaarheid, zodat de natuur zijn lofzang voort kan blijven zetten.