Blijf je eten?

Het schijnt typisch Nederlands te zijn om allemaal thuis, liefst stipt om zes uur, te eten. Maar toch heb ik juist in kerken geleerd om samen te eten. De missionaire Alpha cursus bijvoorbeeld, start de avond altijd met een maaltijd. En als student theologie liep ik stage bij predikanten die me vaak spontaan uitnodigde voor het eten.  

In de vorige post leerden we dat samen eten een vorm van zorgzaamheid is. Het bouwt aan een gemeenschap. Maar samen eten bevat nog een levensvreugde: verbinding. Tijdens het eten komen de gesprekken vanzelf, je leert iemand weer anders kennen. Dat is volgens mij precies de gastvrijheid die zo centraal staat in de Bijbel.  

Nu kan die gastvrijheid wel een beetje spannend zijn. Wat zal ik koken? Zal het wel leuk zijn? Wat als het eten mislukt? Die spanning gaat er vanaf als iemand spontaan aanschuift. Dan kijk je simpelweg wat er al in huis is, en wat je nog nodig hebt om genoeg te hebben. Er hoeft dan niet veel, de gastvrijheid op zichzelf is al heel fijn en dat brengt de verbinding.  Hoe leuk is dat! 

Wie nodig jij de volgende keer uit om te blijven eten?