40 dagen koken

‘Alsjeblieft, een hele schaal lasagne’. Toen ik op kraambezoek was bij een vriendin, belde een andere vriendin spontaan aan. Ze had gekookt, gaf het eten bij de deur en hoefde ècht niet naar binnen.  

Het doet me denken aan gesprekken met twee vrouwen die ik goed ken; de ene is op haar 9e vanuit Joegoslavië naar Nederland gekomen en de andere op haar 35e vanuit Marokko. Ze zijn allebei blij met de sociale voorzieningen in Nederland, maar ze blijven maar vol heimwee spreken over de dorpen waar ze vandaan komen. Waar neefjes en nichtjes ongevraagd met verse paprika’s binnen komen lopen en blijven eten. Waar er veertig dagen lang voor je wordt gekookt als je een kindje hebt gekregen. En waar er ook veertig dagen lang voor je wordt gekookt als je iemand uit je familie hebt verloren.   

Natuurlijk zijn ook deze dorpen niet het paradijs op aarde. Een vrouw uit Somalië die dezelfde traditie kent, klaagt bijvoorbeeld over de vele kilo’s die vrouwen aankomen in zulke maanden. Maar misschien zouden we als Nederlanders, die alles zó goed hebben geregeld dat we ‘onszelf wel redden’, hier wel veel van kunnen leren. Als we eten met elkaar delen, spullen, tijd en vaardigheden, ontstaat er een gemeenschap waarin we op elkaar kunnen rekenen en spontaan ontmoeten. Dan hoeven we onszelf niet meer te redden, maar kunnen we leven in afhankelijkheid en vertrouwen.  

Kookroosters in de kerk, minder werken zodat je tijd overhoudt, lasagne koken voor een vriendin – het zijn juist die kleine dingen die ons leven rijk maken.