Hoop brengen met ongemak

Het is een grauwe, ijskoude zaterdag. We staan met z’n achten te blauwbekken voor een verlaten pand. Pas een uur te laat komt hij opdagen. Een drugsverslaafde. Zelfs met zijn gebrekkige Nederlands weet hij nog ruzie te zoeken met ons. We zetten ons verstand op nul en gaan aan de slag. We gooien alles weg uit het verwaarloosde appartement. Ik zie nat kattenvoer liggen van de keukenvloer tot in de gootsteen. Onder de hopen vieze kleren, een verdwaald Mariabeeldje en ontelbare lege bierblikjes steken scherpe messen. Ik waag me naar de tweede verdieping en ga bijna over mijn nek van de stank.

Ik heb mezelf een uitdaging gesteld dit jaar: elke maand wil ik naar een plek die niet voor de hand ligt. Een plek waar ik liever niet wil zijn of waar ik mezelf niet zo snel laat zien. Met mensen waar ik normaal liever in een boog omheen loop. Plekken zonder gunfactor.

Waarom?

Om mezelf uit te dagen. Nieuwe mensen te spreken die buiten mijn vertrouwde bubbel vallen. Zodat ze mij kunnen uitleggen wat hun kijk op het leven is. Ik wil leren hen zonder oordeel te ontvangen. Me in die ander verplaatsen en misschien waar nodig is een helpende hand aanbieden.

Sindsdien heb ik de hele week een lied in mijn hoofd van Schrijvers voor gerechtigheid:

Want U woont waar niemand meer kan leven.
U bent thuis op plaatsen zonder hoop, (…)

U bent vrienden met de allerarmsten,
U zit naast hen in de hete zon.

En zijn wij met hen,
dan bent U met ons.

Hoe het met de drugsverslaafde is afgelopen weet ik niet. Maar hij heeft een nieuwe kans gekregen op een frisse start!
Doe je mee? Hoop brengen op plaatsen zonder hoop?