Moed in je schoenen

Fiets
‘Fiets!’ Dat zegt een jongetje van 4 jaar oud al weken tegen mij. Hij wil een fiets. Zijn zus heeft er ook één en zijn moeder heeft er geen geld voor. Daarom heb ik, nadat ik berichtjes had gestuurd en een auto had geleend, een fiets gekocht via Marktplaats. Van te voren had ik uitgezocht of aan deze fiets zijwieltjes passen en dus ging ik (in de regen, want tegenwoordig doen we alles in de regen) mèt fiets naar de fietsenmaker. Die vertelde mij dat er echt geen zijwieltjes zijn die op deze fiets passen.

De moed zonk mij in de schoenen. Maar over die schoenen: die zijn nu, na drie seizoenen, eindelijk versleten. Ik moet nieuwe kopen, eerlijke, maar ik bestel liever geen pakketjes. Dus heb ik het te lang uitgesteld en nu moet ik op andere, ongemakkelijke schoenen naar mijn werk.

Ongemakkelijk
Op mijn werk voel ik me toch al ongemakkelijk. Een blousje dat ik speciaal voor mijn werk heb laten maken en waar ik een eerlijke prijs voor heb betaald (dat is niet duur, maar wel veel geld), is eigenlijk te groot. Ik moet er nog een tijd in rondlopen, dus spreek ik mezelf moed in door te zeggen dat het wel meevalt.

Eerlijk is eerlijk: soms valt het niet mee. Je wil geen materialen verspillen, niet meebetalen aan slavernij, niks kopen wat de halve wereld al over is vervoerd, maar het lukt gewoon niet. En dan kost het ook nog eens tijd en moeite als je dingen tweedehands wil doen. En ik wil nou juist nìet zoveel tijd en aandacht besteden aan materiële zaken.

Gedoe
Voor nu een gedachte die mij helpt:  
Wij mensen zijn geschapen als materiële wezens; ons lichaam moet worden gekleed en onze maag gevoed, we hebben spullen nodig en dan hebben we ook nog emoties en een moraal. Dit alles bij elkaar is een recept voor veel gedoe, maar blijkbaar vond de Schepper dat toch een goed idee. Ons gedoe is dus de moeite waard.

Meewerken met de Schepper
Tish Warren schrijft in haar boekje ‘Liturgie van het alledaagse’, dat veel van wat we doen in ons dagelijks leven niets anders is dan meewerken met de Schepper. We scheppen orde in de chaos. We poetsen onze tanden, zodat ze niet rotten. We oliën ons fietsslot, zodat die niet roest. We voeden kinderen op, zodat ze verantwoordelijk worden. We kopen tweedehands, zodat de schepping intact blijft.

We blijven daarin schepsels; beperkte en gebrekkige mensen, die stap voor stap op weg gaan en soms struikelen met veel gedoe.

Ik ga met nieuwe moed in nieuwe schoenen op zoek naar een zo-goed-als-nieuwe fiets!