Dorens en distels in je dagelijks werk

‘Ik ga volgende week drie weken naar Thailand. Ik heb het zó hard nodig om weg te gaan en tot mezelf te komen!’

Een poosje terug ving ik dit gesprek op in de trein. De dagen worden korter en werken voelt weer normaal. Dus ontstaan er gesprekken over het ontvluchten van de winter.

Je leven ontvluchten

Het is een logisch verlangen; dat je tot rust wil komen. Werken voelt soms als zwoegen op droge grond. We ervaren dorens en distels in ons werk; een mailbox die nooit leeg raakt, mensen die alles vies maken terwijl jij net hebt schoongemaakt, veeleisende klanten… Je kunt inderdaad het gevoel hebben dat je jezelf kwijt raakt door je werk. En de neiging om alles te ontvluchten kan zomaar groter worden.

Een eerlijke balans

Toch is het goed om hier ook vanuit een ander perspectief naar te kijken. Sinds de jaren 60 zijn Nederlanders vijf keer meer gaan consumeren, maar ons geluksniveau is hetzelfde gebleven.* Die consumptie, en ook vliegvakanties, overvragen de aarde en haar bewoners.

Zouden we tot een eerlijker balans kunnen komen van werk en rust, niet alleen voor onszelf maar ook voor anderen?  
Uit onderzoek blijkt dat als we eenmaal genoeg verdienen om van te leven, we niet gelukkiger worden als we méér gaan verdienen of méér gaan consumeren. Waar we wèl gelukkig van worden: relaties, betekenis (zinvol werk doen) en schoonheid.

Meer ontspanning en vruchtbare grond

Misschien hoeven we niet te ontsnappen, maar kunnen we juist ontspanning toevoegen aan ons dagelijks leven. Door tijd te maken voor relaties, betekenisvol werk en schoonheid. Dan wordt onze ‘grond’ vruchtbaarder en zijn we meer onszelf, ook als we aan het werk zijn. Bovendien: door dichter bij huis te blijven maken we de grond ook letterlijk niet droger en voorkomen we nieuwe dorens en distels voor anderen.  En dat is ècht nodig.

* ‘Er is leven na de groei’, p. 116