Leven in verbinding met de schepping

‘’Ik moet eerlijk zeggen, ik heb helemaal niets met de natuur’’ aldus een spreker op een studiemiddag over duurzaamheid in de kerk. Deze persoon had geen groene vingers en was geen vogelaar. Nee, haar betrokkenheid bij duurzaamheid begon omdat ze recht wilde doen aan mensen die de gevolgen van klimaatverandering ondervinden.

Misschien is dit wel herkenbaar. Er zijn genoeg redenen om je met duurzaamheid bezig te houden, ook als je geen natuurfreak bent. Veel Nederlanders wonen immers in een kunstmatig verwarmd en verlicht huis, een eindje van een bos of de duinen af en hun werk heeft weinig meer met de natuur van doen. Maar kun je wel zeggen dat je niets met natuur of de schepping hebt?

Niet als je Genesis 2:7 leest: ‘’Toen maakte de HEER God de mens. Hij vormde hem uit stof, uit aarde.’’ De lijfelijke taal van het Hebreeuws speelt met de woorden mens, adam, en aarde, adama. We zijn opgetrokken uit de aarde. Die verbinding voel je in je lijf: hoe je ogen dichtknijpen tegen de zon in, je neus en longen merken het verschil tussen schone en vieze lucht, je voeten voelen de koude dauw als je uit een tentje kruipt en je voelt iets in je buik samentrekken als je je onbehagelijk voelt.

Dat is geen zweverige spiritualiteit, maar de Bijbelse taal die je laat inzien dat God je als mens geschapen heeft in verbinding met de schepping. Ook als je niets met de natuur hebt.

Probeer deze week eens je lijf te voelen. Hoe ervaar jij daardoor de schepping?